Bextiyar Vahabzade

Ana ve poçtalyon

Dörd ay vardı ananın gözleri yol çekirdi,
Başqa bir derdi yoxdu,oğul derdiydi derdi.
Sorurdu:"Balam hanı?"Her cebheden gelenden,-
Ondan xeber gelmeyir,xeber gelir ölenden.
"Yeremi batdı oğlum,göyemi çıxdı oğlum?
Belke men yanılmışam,ezelden yoxdu oğlum?!
El bilir ki,uşaqlıqdan o,naxelef olmayıb,
Üreyime damıb ki,oğlum telef olmayıb...

Bes nedir yazmır anaya birce kağız?
Oğul,oğul demekden qabar oldu dil,ağız"
Buludlu sema idi,onun dalğn baxışı
Gözlerinden yağırdı bir ilk bahar yağışı.
Qelbindeki ilk yara tezeydi,builkiydi;
Onu bu hala salan nobarıydı,ilkiydi,
Qalxırdı yatağından dan yeri sökülende...
Her qapı açılanda,her qapı döyülende,
Dikilirdi ananın gözleri bir nöqteye,
Sevinirdi:-"Oğlumdan belke mektub var!"-deye.

Dörd ay vardı ananın gözleri yol çekirdi:
Başqa bir derdi yoxdu,oğul derdiydi derdi.

Tanımayan tapılmaz mehlede poçtalyonu;
Hamı isterdi onu,hamı severdi onu,
Onu tanıyırdılar adamlar addımından,
Bir bayramdı,çantası dolu geldiyi zaman.
Anaya şad xeberler getirmişdi vaxtile
İndi kağız almayan ana gelerek dile
Söyledi poçtalyona bir neçe acı kelme:
-Mektub olmasa,bir de sen bu heyete gelme!
POçtalyon söz demedi,dilsiz dayanıb durdu,
Ele bil dağ başında onu ildırım vurdu...
Ananın gözlerinde sual gördü bir yığım,
Başını yere dikib dayandı xeyli dalğın
Sinesini ötürüb sonra küçeye çıxdı,
Fikirler,düşünceler hessas qelbini sıxdı.
Deyirdi öz-özüne:-Ananın haqqı vardır
Geniş dünya oğulsuz onun qelbine dardır...

Dörd ay vardı ananın gözleri yol çekirdi:
Başqa bir derdi yoxdu,oğul derdiydi derdi....

Günler keçdi...poçtalyon bu heyete girmedi;
ANa gözüyle onu çox aradı,görmedi.
Bütün heyetdekiler öyrenmişdiler ona,
Hamı dedi:"Göresen ne oldu poçtalyona?!"
Bu qoca poçtalyon da anaya bir derd oldu;
Yolunu gözlemekden her gün gözü dörd oldu.
Heç olmasa,poçtalyon bu heyete gelende,
Mektub alan qonşular sevinende,gülende,
Oğlunu xatırlayıb sevinirdi ana da;
Ümumin sevincinden pay düşürdü ona da...
Ana düşündü:"Belke qelbini qırdım onun,
Belke bir macera var başında poçtalyonun...
Belke onun da oğlu qanlı döyüşlerdedir,
Kim bilir,belke,o da menimle bir derddedir...
Xestedir,baxan yoxdur,belke de poçtalyona,
Evlerini bilseydim,bir baş çekerdim ona.
BUndan artıq ne geler,ne geler ki, elimden?!
Kaş ki,o sözler menim çıxmayaydı dilimden,
Mektub getirmese de,qoy gelsin,görek onu...
Görmese çatlayacaq bu derdli ürek onu...
Oğlumun etri gelir,onun her gelişinden,
Ümid,teselli yağır mehriban gülüşünden..."
Derdli ananın artdı indi bire on derdi,
Bir doğma oğul derdi,bir de poçtalyon derdi...

Bir gün qapısı açıldı çox süretleə,
Qonşular çıxdı evden teeccüble,heyretle,
Gördüler ki,poçtalyon elinde mektub gelir,
Ele bil caynağında qartal ov tutub gelir,
Aldılar bir qırpımda poçtalyonu dövreye:
-Mektub kimedir??Söyle,niye dinmirsen,niye?
Zilleyib gözlerini ananın gözlerine,
Poçtalyon qanaq taxdı öz ürek sözlerine:
-Bundan neçe gün evvel menden küsen,inciyen,
"Mektub olmasa, bir de bu eve gelme"- deyen
Merhemetli,möhterem anayadır bu kağız!...
Hamı bir sesle dedi: "Gözlerin aydın ay qız!"
Ana,gözleri yaşlı,etir saçan dilinden,
Tez öpdü poçtalyonun mektub veren elinden....